“Дўрмондан “дармон” ли билимлар олдим”
Блог им. adolatxХонамга унутиб қолдирган дафтаримни олиш учун кирганимда юрагимга бирдан қўрқув оралади. Бу аслида қўрқувга ҳам ўхшамас, ажабтовур ҳаёлларга қоришиқ ўзимгада номаълум бўлган ҳислар эди. Эшикни очишим билан дераза шарақлаб ёпилиб очилди. Узун-узун осиғлиқ оппоқ пардалар қоронғу хонада ўзича тебраниб ётарди. Ичимдан бир нарса узилиб кетгандай бўлди. Чироқни ҳам ёқмасдан бир қадам ташладиму, очиқ деразадан кўзимни узмай дафтаримни қўлимга олдим. Ўз ҳаёлларимдан ўзим сесканиб, хонадан отилиб чиқиб кетдим. Ўша дамда Дўрмондай муқаддас даргоҳнинг муҳташам мажлислар залига қандай етиб борганимни, ундаги сўзланаётган нутқлар вақтида ҳаёлларим қаерларда тентираб юрганини ўзим ҳам билмасдим. Аммо мазмунли суҳбатлар авжига чиққан бир паллада дайди ҳаёлларим туфайли устозлардан минг бор ҳижолат чекардим.
Кеч кирди. Ҳамма ҳар хил иш билан банд. Кимдир бугунги бўлиб ўтган машғулотлар таассуротларини тўлиб тошиб гапирса, кимдир ўзича қоғоз қоралайди. Мен эса ҳалиям ўз ҳаёлларим билан оввора бўлиб, ўзимни тушунолмай ҳалак эдим. Бировга айтсам кулади деб ҳеч кимга ҳам айтолмай гўёки ўзим билан ўзим ҳасратлашардим.